Strona glownaJaponia
Czy wiesz ze...
Sam widzialem
Artykuły
Zielona Herbata
Język
GaleriaTest
O stronieLinkiKontakt
Księga Gości
Forum



Samuraje
Słowo samuraj to forma przyjęta w języku polskim. W języku japońskim wyraz ten wymawia się "samurai". Słowo to zostało utworzone od czasownika saburau znaczącego „służyć”, „opiekować się” i które wyszło z użycia w XVI wieku. Termin Samurai pojawia się w najstarszych japońskich pismach na początku VIII wieku.

Swój kodeks honorowy samuraje nazywali bushido, co oznacza "droga wojownika". Honor cenili ponad wszystko, gotowi byli raczej oddać życie niż poddać się na polu walki. Samuraje uważali, że są winni swym panom bezwzględne posłuszeństwo - stawiali je wyżej niż przyjaźń, a nawet więzy rodzinne. 

Po śmierci swego pana samuraj stawał się roninem i miał w obowiązku pomścić go, a później popełnić samobójstwo. Mógł się nim stać również w przypadku zwolnienia ze służby (spowodowanego na przykład zubożeniem pana), wtedy stawał się wolnym człowiekiem i mógł pracować jako najemnik.

Jeśli chodzi o imiona samurajów to najczęściej była to kombinacja jednej litery kanji (znaki chińskie) z imienia ojca oraz dziadka i dodaniu jednej nowej litery. Na co dzień samuraje używali tylko skróconej wersji ich imienia.

Małżeństwa samurajów były aranżowane przez kogoś z tą samą lub wyższą pozycją społeczną niż ten, który miał w związek małżeński wstąpić. Rozwody były możliwe przy akceptacji superiora, jednakże były rzadkością.

Samuraje nigdy nie tworzyli jednolitej warstwy w japońskim społeczeństwie. W ciągu stuleci stan samurajski uległ wielu przemianom. W okresie od X do XIV wieku podstawą bytu samuraja było posiadanie ziemi. Wśród japońskich wojowników przeważał jeden sposób walki. Symbolem pozycji samurajów były dwa miecze (długi miecz katana i średniej długości wakizashi, razem stanowiące komplet, zwany daisho) - ich noszenie było jednocześnie prawem i obowiązkiem japońskich wojowników. Katana została główną i najważniejszą bronią w rękach samurajów w XVI wieku. Bushido naucza, że katana jest duszą samuraja, a dla niektórych miała tak ogromne znaczenie, że nadawali im imiona.

Przed XIV wiekiem wojownicy japońscy zazwyczaj byli analfabetami i bezwzględnie brutalni, jednak już wtedy wielu z nich zaczęło mieć aspiracje by zdobyć zdolności cechujące arystokratów. Od XIV wieku samuraje należeli już do intelektualnej elity, dlatego też każdy musiał umieć pisać, poznać sztukę kaligrafii, rozumieć poezję, znać tradycyjne tańce oraz nauczyć się zasad taktyki. Nieobce im były także zagadnienia z dziedziny prawa, medycyny czy matematyki.

W połowie XVII wieku książęta odebrali samurajom ich ziemie, a w zamian za to ustanowili dla nich roczne pensje w wysokości równej dotychczasowym dochodom. Od tego momentu wojownicy zostali zawodowymi żołnierzami. Coraz częściej występowali w roli sędziów i administratorów. Okres spokojnych rządów rodu Tokugawa sprawił, iż samuraje już w XVIII wieku pełnili w zdecydowanej większości tylko funkcje urzędnicze.

Za ostatniego samuraja uważa się pisarza Mishimę Yukio daleko spokrewnionego z rodem Tokugawa.

Do opracowania powyższego materiału korzystałem z materiałów z następujących stron internetowych:
www.wikipedia.pl
www.samuraje.historicus.pl
www.strazprzyboczna.konnichiwa.pl
All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone. 2008-2009 by Moja Japonia